filosofando

Dicía o poeta mejicano Octavio Paz:
“A artesanía non quere durar milenios, nin está posuída pola présa de morrer pronto. Transcorre cos días, flúe connosco, desgastar aos poucos, non busca a morte nin a nega: acéptaa. Entre o tempo sen tempo do museo e o tempo acelerado da técnica, a artesanía é o latexado de tempo humano. É un obxecto útil pero tamén fermoso; un obxecto que dura, pero que se acaba e resígnase a acabarse; un obxecto que non é único como a obra de arte e que pode ser reemplazado por outro obxecto parecido pero non idéntico. A artesanía ensínanos a morrer e así nos ensina a vivir”.